‘Dat is écht iets voor mijn baas!’ – deel 2

In mijn vorige blog heb ik het gehad over medewerkers die vinden dat hun manager wel een cursus bij mij zou kunnen gebruiken. Ik heb hierop veel reacties ontvangen. Veel mensen leggen daarin de nadruk op de verantwoordelijkheid van de medewerker zelf: hij moet zelf het gesprek aan gaan met zijn leidinggevende, al dan niet met mij er bij. Stoppen met klagen en zelf aan de slag!

 

Ik ben het daar mee eens. En ik denk dat het een tweeledig verhaal is: zowel medewerkers als manager hebben de verantwoordelijkheid voor een goede samenwerking, om spanningen te signaleren en deze bespreekbaar te maken. In mijn blog heb ik dat vooral beschreven vanuit het perspectief en de verantwoordelijkheid van de leidinggevende, en terecht wijzen mensen mij er op dat dat slechts één kant van de zaak is en vragen van mij een systemische blik. Ik doe dat graag.

 

Wat hier volgens mij speelt, is het spanningsveld rond het verschil in taken en verantwoordelijkheden tussen de manager en de medewerkers. Zij zijn deel van hetzelfde team, met hetzelfde doel, maar de taak van manager is anders dan die van de rest van de medewerkers. Vaak wordt hier onderscheid gemaakt tussen de ‘harde’ en de ‘zachte’ kant. Het is de taak van zowel de medewerkers als de manager om dit spanningsveld te overbruggen.

 

Dat vraagt van medewerkers besef van en begrip voor het feit dat een manager de centen in de gaten moet houden, omdat je zonder inkomsten nu eenmaal geen geld hebt om de salarissen te betalen. Dat betekent dat er soms keuzes gemaakt moeten worden vanuit zakelijke argumenten. Medewerkers zullen die zakelijkheid moeten accepteren, en aan hen de taak om daarmee om te leren gaan en daarover in gesprek te blijven met hun leidinggevende.

 

Tegelijk vraagt dat van een manager om oog te hebben voor beide kanten: hij moet zorgen dat er duidelijkheid is over het belang van de zakelijke kant en wat men daarvan kan verwachten en wat hij van het team verwacht. Hij moet ook, nog belangrijker, uitleggen waaróm dat zo is. Daarnaast moet hij oog hebben voor wat dit met medewerkers doet (de zachte kant). Het een kan niet zonder het ander.

 

Als er spanning ontstaat tussen medewerkers en leidinggevende, is er volgens mij iets misgegaan bij de vervulling van (een of meer) van de basisbehoeften van team en manager (zie blog). Dan gaat het volgens mij helemaal niet over de centen, maar over thema’s als je gezien en gehoord voelen, over autonomie, steun en (heel belangrijk!) begrenzing. Ook hiervoor zijn zowel de medewerkers als de leidinggevende verantwoordelijk, met ieder hun eigen rol.

 

Concluderend: de vraag die we ons moeten stellen, is: wat is de onvervulde behoefte (en van wie?) achter de opmerking ‘dat is écht iets voor mijn baas’?!

Nog geen reacties

Geef een reactie